Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών

UNESCO: 5 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών

Καθιερώθηκε το 1994

Η 5^η Οκτωβρίου καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO ως η Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών, προκειμένου να τιμήσει πάνω από 60 εκατομμύρια μαχόμενους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης σε όλο τον κόσμο, που με το έργο τους συμβάλλουν καθοριστικά στην ανάπτυξη, την πρόοδο και την ευημερία των κοινωνιών.

"Ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες", έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης.

Στη δύσκολη σύγχρονη εποχή της κοινωνίας που δέχεται χιλιάδες ερεθίσματα και αποπροσανατολίζεται ο ρόλος που καλούνται να διαδραματίσουν οι εκπαιδευτικοί παγκόσμια είναι σημαντικότερος από ποτέ.

Αφιερωμένο σε όλους τους συναδέλφους ένα ξεχωριστό ποιήμα από μια αγαπημένη φίλη εκπαιδευτικό

ΤΕΛΟΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗΣ ΩΡΑΣ

 της Μαρίας Δ. Σφήκα

                      Ι

Μπρος στα παιδιά
στέκουμε λερωμένοι
και αμήχανοι.

Ζυγίζουμε το βάρος μας
απ’ το ένα πόδι στ’ άλλο

ενώ τα χέρια μας, επεξηγώντας,
πλέκουν στον αέρα σκαλωσιές του υψηλού
όπου εμείς οι ίδιοι τρέμουμε
να αναρριχηθούμε.

Χειρότερα ακόμη, τα κρύβουμε στις τσέπες
σαν να μην έχουμε τίποτα να κάνουμε,
σαν να μην κάναμε τίποτα, ποτέ,
ή τα δένουμε πίσω απ’ την πλάτη
σα ν’ ανακρίνουμε το χρόνο
που μας πρόδωσε.

Τα ρούχα μας
δεν είναι ρούχα της δουλειάς
γεμάτα γράσσο, ιδρώτα ή κιμωλία.
Άλλες μουντζούρες μας βρωμίζουν.
Το ξέρουν, και το ξέρουμε.
Γι’ αυτό, όταν βρίσκουνε στο βλέμμα μας
μια ξεχασμένη θράκα εξέγερσης,
μια τίμια δυσπιστία εφηβείας,
μαζεύονται όλα, γύρω εκεί, να ζεσταθούν.

Τότε τα οδηγούμε μ'ελιγμούς

μακριά, πολύ μακριά,

για να μη βρουν ποτέ το δρόμο:

από του Ισημερινού τις επαρχίες, στης Ζανζιβάρης

την εξωτική πανίδα, 

με τελικό προορισμό

του αρκτικού κύκλου το εξάμηνο σκότος.

Κι όμως αυτά, μόνα τουςεπιστρέφουν πάλι πίσω. 

Με ερωτήσεις.

Τι γύρευε ο Μεγαλέξανδρος στην Κίνα;

Γιατί δεν πήγαμε ποτέ διακοπές στη Γυάρο,

τι τρων τα Σεραφείμ,

κι αυτός ο Εμπειρίκος γιατί ονειρεύονταν

με τα μάτια ανοιχτά;

                ΙΙ

Στις γειτονιές το τρεχαλητό του γέλιου τους

εχθρευόμαστε.

Γι' αυτό με αυστηρότητα επιπλήττουμε

την πιο αθώα τους ορμή για γκρέμισμα.

Με ανακρίβειες κι ασάφειες,

φόβο και καλολογικά στοιχεία

πίσω απ' την έδρα οχυρωνόμαστε.

Κορίτσια με τα πρωτομινωικά μάτια

κι αγόρια αρχαϊκά, στις πρώτες στύσεις θάρρους,

ανήλικα του χρόνου,

άστεγα κάτω απ' την ατσάλινη βροχή των καιρών, 

αποβλητέοι της  αιθούσης,

κρυφοί καπνιστές καημών

που δεν προλάβατε να ζήσετε,

αναλφάβητα της θλίψης,

εστεμμένα της απόλυτης αγνότητας,

εσείς τουλάχιστον ποτέ δεν μιλήσατε

για ελευθερία, αλήθεια, δικαιοσύνη.

Μεγάλες λέξεις αυτές. Αγιάτρευτες.

Τις  υπερασπιζόμαστε καλύτερα,

αφήνοντάς τις θαμμένες εκεί που βρίσκονται,

βαθιά μέσα μας

σαν τα κόκκαλα των προγόνων μας.

              ΙΙΙ   

Ο χρόνος μόνο  υπογράφει απολυτήρια.

Όταν γέρους πια μας συναντούν στο δρόμο

και κάνουν πως δεν μας γνωρίζουν,

είναι γιατί ο βαθμός μας
ήταν μικρός στη γενναιότητα

και στην ειλικρίνεια,
έχουμε, από καιρό,
κοπεί από απουσίες.

από τη δεύτερη ποιητική συλλογή «Εισαγωγή στις πονηρίες της χαράς»,
της Μαρίας Σφήκα, καθηγήτριας Αγγλικών στο 1ο Γυμνάσιο Ναυπάκτου.